Στις 5 Μαρτίου 1799 Τούρκοι και Ρώσοι εκδιώχνουν τους Γάλλους από την Κέρκυρα. Αυτό το φαινομενικά ασήμαντο γεγονός δρομολογεί όχι μόνο τη δημιουργία της «Ιονίου Πολιτείας», αλλά και την ανάληψη της ηγεσίας της Μολδαβίας από τον πατέρα του μετέπειτα ηγέτη της Φιλικής Εταιρείας.

Πολλές φορές αναρωτιόμαστε για το πως συγκεκριμένα πρόσωπα και μέρη, φαινομενικά ασύνδετα με την επανάσταση που επικράτησε σε Μοριά και Ρούμελη, έπαιξαν τόσο μεγάλο ρόλο στην εθνική υπόθεση. Συγκεκριμένα για το που οφειλόταν η φιλοπατρία των Υψηλάντηδων και πως στα επαναστατικά σχέδια απέκτησαν τόσο κεντρικό ρόλο οι Παρίστριες Ηγεμονίες της Μολδαβίας και της Βλαχίας.

Η απάντηση σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο βίο και την πολιτεία του Κωνσταντίνου Υψηλάντη, πατέρα των Αλέξανδρου και Δημήτριου. O Κωνσταντίνος Υψηλάντης γεννήθηκε το 1760 στην Κωνσταντινούπολη. Ήταν γόνος επιφανών Φαναριωτών, και ως τέτοιος έτυχε σπουδαίας μόρφωσης και συνακόλουθα μυήθηκε στη διπλωματική επιτηδειότητα. Κατάφερε έτσι να συνδυάσει την αγάπη του για το ελληνικό έθνος με την υπηρεσία των επίσημων οθωμανικών άρχων. Το 1792 διορίστηκε Μέγας Διερμηνέας της Υψηλής Πύλης και από αυτή του θέση, όντας πεπεισμένος ότι η επαναστατική Γαλλία στην οποία ήδη έλαμπε το άστρο του Βοναπάρτη δεν εξυπηρετούσε την ελληνική υπόθεση, έπεισε το Σουλτάνο να συμπράξει με τους Ρώσους για την εκδίωξη των Γάλλων από τα Επτάνησα.

Μετά από αυτό το γεγονός οι Τούρκοι, πιστεύοντας στην αφοσίωση του, τον έχρισαν ηγεμόνα της Μολδαβίας. Μερικά χρόνια αργότερα, και συγκεκριμένα το 1802, λόγω της ομολογουμένως πετυχημένης του διοίκησης, του ανατέθηκαν τα ηνία και της Βλαχίας. Τα οικονομικά, διοικητικά, και στρατιωτικά επιτεύγματα του ήταν πολλά αλλά καθώς οι ισορροπίες σε μια ασταθή Ευρώπη άλλαζαν συνεχώς ο Πρέσβης του Ναπολέοντα στην Κωνσταντινούπολη ζήτησε και πέτυχε το 1806 την ανάκληση του με φιρμάνι που πρακτικά σήμαινε και τον αποκεφαλισμό του. Ο Υψηλάντης κατάφερε να ενημερωθεί έγκαιρα και έτσι να καταφύγει στην τσαρική Ρωσία. Αντ’ αυτού ο Σουλτάνος αποκεφάλισε τον πατέρα του που βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Κωνσταντίνος Υψηλάντης πέθανε το 1810 αφού πρώτα φρόντισε να μεταδώσει στα παιδιά του τόσο την φιλοπατρία εν γένει, όσο και τους ιδιαίτερους δεσμούς προς τις Παραδουνάβιες Ηγεμονίες τις οποίες ο γιος του, Αλέξανδρος Υψηλάντης, έμελλε να προκρίνει για το ξεκίνημα του αγώνα το 1821.7